Foo Fighters są rockową grupą stworzoną przez muzyka Dave Grohla w 1995, po rozpadzie Nirvany. Nazwa grupy wzięła się od terminu z II wojny światowej „foo fighter” używanego aby opisać tajemnicze zjawiska powietrzne. Zespół zdobył międzynarodową sławę i stworzył wiele hitów tj: “This Is a Call", "Everlong", "Learn to Fly", "All My Life", "Times Like These", "Best of You", i "DOA". Dwa z ich albumów "There Is Nothing Left to Lose" i "One by One" zdobyły nagrodę Grammy za najlepszy album rockowy. Na początku ich 5 studyjnego albumu dorobili się kilku piosenek do kilku filmowych ścieżek dźwiękowych. Min. „The One” na 2002 Orange County soundtrack.(county - ang.=hrabstwo).
HISTORIA:
D. Grohl spędził 4 lata jako perkusista Nirvany. Bez porozumienia z większością grupy Nirvany Grohl powoli napisał zapas piosenek które ukrywał przed resztą z powodu obawy, ze zrujnuje to relacje miedzy nimi. ( Grohl był pytany w kilku wywiadach czy zna niesmaczny żart o perkusiście : Co mówi perkusista zanim go wyleją z grupy?/ Hej chłopaki, spróbujcie jednej z moich piosenek! ) Zamiast tego Grohl nagrywał w studio demo i raz nawet wydał kasetę pt. Pocketwatch ( ang. - zegarek kieszonkowy) z tymi piosenkami pod pseudonimem Late (ang. - Spóźniony ) w 1992 r. Foo Fighters wystąpili we wrześniu 1995 z coverem Rolling Stone’sów.
FOO FIGHTERS:
Po śmierci Kurta Cobaina w 1994 Grohl zagościł w studiu Roberta Langa w Seattle z przyjacielem/ producentem Barrett Jonsem. Z wyjątkiem części gitarowej na X- Static granej przez G. Dulli z Afgan Whings, Grohl grał na każdym instrumencie i śpiewał na wszystkich piosenkach ze ścieżek. Zachęcony do Capitol Records przez byłego A&R Nirvany ( i właściciela Capitol Records ) Graya Gersh, Grohl profesjonalnie zmiksował swoje dema, które w rezultacie stały się albumem debiutanckim Foo Fighters. Grohl nie chciał żeby Foo Ffighters stał się jednoosobowym projektem studyjnym. Dlatego też starał się stworzyć grupę która wspomagałaby album. Początkowo kupel z byłej grupy Krist Novoselic był głównym kandydatem do zespołu ale obaj bali się że będą postrzegani jako reinkarnacja Nirvany. Słysząc pogłoski o rozpadzie grupy Sunny Day Real Estate, Grohl zaciągnął basistę SDRE's , Nate Mendela oraz perkusistę - Williama Goldsmitha. Pat Smear który był nieoficjalnym członkiem Nirvany po wydaniu In Utero, został wcielony jako drugi gitarzysta tym samym dopełniając grupę. Foo Fighters podjęli swoją pierwszą trasę koncertowa na wiosnę 1995, dedykowaną Mike Wattowi. Pierwszy singiel grupy "This Is a Call” został wydany w czerwcu 1995, był on też nazwą debiutanckiego albumu który został wydany miesiąc później. "I'll Stick Around" i "Big Me" zostały wydane jako single w następnych miesiącach.
The Colour and the Shape :
The Colour oraz the Shape After został wydany na wiosnę 1996 podczas trasy koncertowej. W tym czasie cała grupa Foo Fighters pracowała w studiu w Seattle z producentem Gilem Hortonem aby nagrać drugi album. Powstał konflikt pomiędzy Grohlem a Goldsmithem, w rezultacie czego Goldsmith postanowił opuścić grupę. Zespół przegrupował się w Los Angeles i prawie w całości nagrał ponownie album z Grohlem jako perkusistą. Album The Colour and the Shape, został wydany 20 Maja 1997. W potrzebie znalezienia perkusisty Grohl skontaktował się z Taylor Hawkinsem perkusistą grupy Alanis Morissette będącej w trakcie turnee z pytaniem czy może kogoś rekomendować. Grohl był zaskoczony gdy Hawkins zgłosił samego siebie. Hawkins zadebiutował w Foo w momencie wydania albumu. We wrześniu 1997 na wprost tłumu podczas MTV Video Music Awards, Pat Smear równolegle ogłosił swoje odejście z grupy i przedstawił swojego zastępcę, byłego kumpla Grohla z zespołu Scream Franz Stahla. W czasie nagrywania trzeciego albumu grupy, „There Is Nothing Left to Lose” Stahl odszedl z zespołu wskazując na różnice zdań. Grupa przesłuchała sporą ilość potencjalnych gitarzystów i zdecydowała się na Chrisa Shifletta który wcześniej występował z 22 Jacks i No Use for a Name. Shiflett początkowo przyłączył się do grupy tylko jako gitarzysta wyjazdowy, osiągnął pełny status w momencie nagrywania przez zespół czwartego albumu.
There Is Nothing Left to Lose :
Przed wydaniem There Is Nothing Left to Lose właściciel Capitol Records Gray Gersh został zmuszony do zejścia z planu. Kontrakt miedzy Grohlem, Greshem i Foo Fighters zawierał klauzurę która pozwala im na odejście w momencie gdy odchodzi Gersh. Grupa odeszła z Capitol Records i wstąpili do RCA. ( Gersh połączył siły z byłym menagerem Nirvany J. Silva i stworzył GAS Entertainment, firmę która opiekowała się Foo Fighters oraz innymi artystami takimi jak Jimmy Eat Word, Beck, i The Beastie Boys.) W 2000 grupa wzbudziła wiele kontrowersji swoim publicznym wsparciem dla organizacji Alive and Well, organizacja ta podważała naukowe dowody łączące wirusa HIV z AIDS. Organizacja również kwestionowała wiarygodność testów na HIV oraz bezpieczeństwo leków przeciwko HIV i AIDS. Basista Foo Fighters- Nate Mendel dowiedział się o Alive and Well czytając książkę ich założyciela. Mendel dał tę książkę do przeczytania reszcie grupy i otrzymał ich poparcie. W styczniu 2000 grupa zagrała koncert charytatywny dla tej organizacji i rozdała książki osobom zgromadzonym na koncercie. Poparcie grupy zaalarmowało wiele środowisk medycznych, które zauważyły ze przekonania zespołu są zupełnie odwrotne ze wszelkimi studiami na temat HIV i AIDS. Oskarżyli zespół o rozpowszechnianie nie udowodnionych i prawdopodobnie zagrażających życiu przekonań wśród ich fanów. Mendel mówił o zwiększeniu poparcia jednakże w nadchodzących latach grupa znacznie zmniejszyła swoje poparcie dla organizacji. Dzisiaj ich wsparcie ogranicza się do linka na ich stronie. Jeden znaczący moment w historii grupy pojawił się w lutym 2000 kiedy to zostali zaproszeni do amerykańskiego nocnego talk-show prowadzonego przez Davida Lettermana. To było jego pierwsze show po operacji serca. Latterman przedstawił ich jako „Moja ulubiona grupa grająca moją ulubioną piosenkę”. Na myśli miał "Everlong". W 2000 Foo Fighters związali się z grupą rockową Queen. Na początku tego roku gitarzysta Brian May dodał ścieżkę gitarową do ich drugiego coveru Pink Floydów "Have a Cigar" który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Mission Impossible 2. Kiedy Queen został uznany gwiazdą rock’n’ rolla w marcu 2000, Grohl i Hawkins zostali zaproszeni na koncert z grupą na "Tie Your Mother Down".
W 2002 gitarzysta May zaczął współpracować z grupami "Tired of You i Knucklehead. Od tego czasu grupy występowały na kilku okazjach min. VH1 Rock Honors i sławnym koncercie Foo Fighters w Hyde Parku.
In Your Honor i Skin and Bones :
In Your Honor" pierwszy tytył jest dwupłytowym studyjnym albumem grupy, drugi albumem koncertowym. Został wydany 14 czerwca 2005. Żeby nagrać album grupa przeniosła się do LA do studia 606. Grohl twierdził ze dwupłytowy album – 1 płyta pełna piosenek rockowych , druga zawierająca tylko ścieżki akustyczne jest doskonałym ukoronowaniem 10 rocznicy zespołu. Grohl zasugerował w wywiadzie z magazynem NME : „ To niesamowite. Dobre w rozdzielaniu jest to że nie ma niczego pośrodku. Rock który nagraliśmy jest najlepszym rockiem jaki kiedykolwiek udało nam się nagrać”. Na 2 części albumu - akustycznej, jest piosenka "Friend of a Friend” która ma zaskakująco długą historię. Grohl napisał jak w 1990 bazując na swym pierwszym wrażeniu jakie wywarł na nim Cobain i Novoselic po wstąpieniu do Nirvany. Nagrał piosenkę w 1990 na nieformalnej kolekcji piosenek Pocketwatch wydanej na kasecie w 1992 pod pseudo Late. Wersja na albumie In Your Honor jest bardzo podobna do wersji oryginalnej ( bardziej dopracowana ). Grohl po prostu akompaniuje samemu sobie na gitarze akustycznej.
3 dni przed premierą albumu In Your Honor , 11 czerwca 2005 MTV wyemitowało 24h program na żywo o Foo przez nich prowadzony. Grupa wykupiła czas antenowy w MTV na cały dzień by nadawać swoją muzykę , teledyski oraz wydarzenia na żywo. Podczas promocji In Your Honor Grohl miał okazje nasycić swoje zainteresowanie UFO gdy Foo Fighters wystawili show w hangarze w Roswell w Nowym Meksyku. The Roswell International Air Center ( Miedzynarodowe centrum powietrzne ) jest częścią bazy wojskowej w Roswell gdzie prawdopodobnie były przechowywane części UFO który rozbił się w 1947. ( Grohl nazwał swoją markę handlową Roswell Records z okazji tego wystąpienia. ) Grohl komentował po show że chciałby mieć szansę by sprawdzić co jest przechowywane we wnętrzu innych hangarów. 17 czerwca 2006 Foo Fighters występowali w londyńskim Hyde Parku, był to ich największy nie festiwalowy koncert. Grupa była wspierana przez Juliette and the Licks, Angels & Airwaves, Queens of the Stone Age, and Motörhead. Lemmy Kilmister z Motörhead wystąpił na scenie z Foo Fighters z piosenką "Shake Your Blood" z albumu „Probot” Dave Grohla. Również zaskakującym wystąpieniem byli Brian May i Roger Taylor z Queen występując z Foo w piosence "We Will Rock You" będące wprowadzeniem do "Tie Your Mother Down". W dalszej promocji albumu In Your Honor grupa postanowiła zorganizować krótkie tournee na lato 2006. W czasie tournee gitarzysta Pat Smear wystąpił jako dodatkowy gitarzysta, Petra Haden na skrzypcach i Rami Jaffee z The Wallflowers na klawiszach. Lista osób występujących była ukierunkowana na promocje 2 akustycznego CD albumu. Grupa grała także mniej znane piosenki tj. "Ain't It The Life", "Floaty", i "See You". Grali również "Marigold" Nirvany oryginalnie napisanej przez Grohla i zaśpiewanej na singlu "Heart-Shaped Box". W listopadzie 2006 grupa po raz pierwszy w swojej historii wydała live CD ( z wystąpienia na żywo )- „Skin and Bones” ("Skóra i kości"), zawierających 15 wystąpień z ciągu 3 nocnych występów w LA. Dodatkowo 28 listopada 2006 wydano DVD ze ścieżkami które nie występowały na CD.
No i tak za bardzo się rozpisałem trzeba pamietac ze jest to blog o Nirvanie a nie o Foo fighters.;]
piątek, 29 czerwca 2007
Zyciorys Krista Novoselica
Krist Anthony Novoselic (urodzony 16 maja 1965), amerykański muzyk rockowy, basista zespołu Nirvana. Jest wegetarianinem.
Jego rodzice byli emigrantami z Chorwacji. Po opuszczeniu ojczyzny zamieszkali w Aberdeen - rodzinnym mieście Kurta Cobaina. Tak jak on Novoselic również miał problemy w szkole. Jego ulubionym rodzajem muzyki był punk rock, co nie podobało się części równieśników, którzy naśmiewali się z Krista. Cobain dowiedział się o Novoselicu dzięki jego bratu, zupełnie przypadkiem. Po rozpadzie zespołu w 1994 roku Novoselic zaczął angażować się w politykę (miał być kandydatem na wicegubernatora stanu Waszyngton z ramienia Partii Demokratycznej), organizował również muzyczne happeningi. W 1995 roku założył wraz z wenezuelską wokalistką Yvą Las Vegas zespół Sweet 75, który wydał w 1997 roku jedyną płytę. Następnie Novoselic porzucił zawód muzyka, by zaangażować się w pełni w działalność polityczną, jednak ostatecznie w październiku 2006r. dołączył do zreaktywowanego po 13 latach zespołu Flipper jako basista.
Jego rodzice byli emigrantami z Chorwacji. Po opuszczeniu ojczyzny zamieszkali w Aberdeen - rodzinnym mieście Kurta Cobaina. Tak jak on Novoselic również miał problemy w szkole. Jego ulubionym rodzajem muzyki był punk rock, co nie podobało się części równieśników, którzy naśmiewali się z Krista. Cobain dowiedział się o Novoselicu dzięki jego bratu, zupełnie przypadkiem. Po rozpadzie zespołu w 1994 roku Novoselic zaczął angażować się w politykę (miał być kandydatem na wicegubernatora stanu Waszyngton z ramienia Partii Demokratycznej), organizował również muzyczne happeningi. W 1995 roku założył wraz z wenezuelską wokalistką Yvą Las Vegas zespół Sweet 75, który wydał w 1997 roku jedyną płytę. Następnie Novoselic porzucił zawód muzyka, by zaangażować się w pełni w działalność polityczną, jednak ostatecznie w październiku 2006r. dołączył do zreaktywowanego po 13 latach zespołu Flipper jako basista.
Zyciorys Dave Grohla
David Eric Grohl (urodzony 14 stycznia 1969 w Warren w stanie Ohio), amerykański muzyk rockowy, multiinstrumentalista, były członek zespołu Nirvana, założyciel i członek grupy Foo Fighters.
Pochodził z rozbitej rodziny - wychowywała go matka. Już jako dziecko występował na zawodowej scenie teatru i tworzył pierwsze zespoły, w których grywał na gitarze.
Dave był fanem The Melvins i to właśnie po ich koncercie poznał za kulisami Kurta Cobaina i Chrisa Novoselica. Ci dwaj byli zachwyceni jego grą i przyjęli go na miejsce perkusisty Chada Channinga. W 1994 roku, po rozpadzie Nirvany, założył z Patem Smearem Foo Fighters, w którym grał na gitarze i śpiewał.
W 2003 roku zagrał gościnnie na perkusji na płycie zespołu rockowego Killing Joke. Wydał również płytę własnego projektu Probot, będącego hołdem dla muzyków, których twórczość wpłynęła na Grohla. Wystąpili oni na płycie jako wokaliści poszczególnych piosenek. Każdy z utworów był skomponowany i zaaranżowany w stylu towarzyszącego Grohlowi wokalisty. W 11 utworach pojawili się:
Cronos (Venom)
Max Cavalera (Sepultura, Soulfly)
Lemmy (Motörhead)
Mike Dean (Corrosion Of Conformity)
Kurt Brecht (D.R.I.)
Lee Dorrian (Cathedral, Napalm Death)
Wino (St. Vitus, Obsessed, Spirit Caravan, Place of Skulls)
Tom G. Warrior (Celtic Frost)
Snake (Voivod)
Eric Wagner (Trouble)
King Diamond (Mercyful Fate)
Dave Grohl grał również z Queens of the Stone Age i zagrał w kilku utworach na płycie With Teeth grupy Nine Inch Nails. Grał także na płycie duetu Tenacious D i wcielił się też w postać diabła w wideoklipie do piosenki Tribute, oraz filmie "Tenacious D The Pick of Destiny".
Pochodził z rozbitej rodziny - wychowywała go matka. Już jako dziecko występował na zawodowej scenie teatru i tworzył pierwsze zespoły, w których grywał na gitarze.
Dave był fanem The Melvins i to właśnie po ich koncercie poznał za kulisami Kurta Cobaina i Chrisa Novoselica. Ci dwaj byli zachwyceni jego grą i przyjęli go na miejsce perkusisty Chada Channinga. W 1994 roku, po rozpadzie Nirvany, założył z Patem Smearem Foo Fighters, w którym grał na gitarze i śpiewał.
W 2003 roku zagrał gościnnie na perkusji na płycie zespołu rockowego Killing Joke. Wydał również płytę własnego projektu Probot, będącego hołdem dla muzyków, których twórczość wpłynęła na Grohla. Wystąpili oni na płycie jako wokaliści poszczególnych piosenek. Każdy z utworów był skomponowany i zaaranżowany w stylu towarzyszącego Grohlowi wokalisty. W 11 utworach pojawili się:
Cronos (Venom)
Max Cavalera (Sepultura, Soulfly)
Lemmy (Motörhead)
Mike Dean (Corrosion Of Conformity)
Kurt Brecht (D.R.I.)
Lee Dorrian (Cathedral, Napalm Death)
Wino (St. Vitus, Obsessed, Spirit Caravan, Place of Skulls)
Tom G. Warrior (Celtic Frost)
Snake (Voivod)
Eric Wagner (Trouble)
King Diamond (Mercyful Fate)
Dave Grohl grał również z Queens of the Stone Age i zagrał w kilku utworach na płycie With Teeth grupy Nine Inch Nails. Grał także na płycie duetu Tenacious D i wcielił się też w postać diabła w wideoklipie do piosenki Tribute, oraz filmie "Tenacious D The Pick of Destiny".
czwartek, 28 czerwca 2007
Teksty piosenek i plany z udoskonaleniem bloga.
Witam.Chciałbym powiedziec iz na moim blogu juz wkrotce pojawia sie nowe rzeczy.W ciagu calych wakacji(jezeli bede mial tylko czas)będę udoskonalał bloga.Znajdą się tu m.in zyciorys Dave Grohla,Kirsta Novoselica.Bedzie powiedziane o zespole Dava który powstał po upadku Nirvany.Dodam tez kilka nowych teledyskow i bede tu rowniez teksty piosenek Nirvany.Postaram się też rozreklamowac ten blog.Więc jezeli ktos z was tu wejdzie nawet przypadkiem ;] to prosze o to aby powiedzial znajomym czy tam komu ze jest taki blog i ze jest super.Jak mowilem teksty piosenek bede może w polowie lipca a może wczesniej.Będę codziennie dodawal nowe rzeczy takie jak np.teledyski,obrazki byc moze jakis katalog piosenek sie znajdzie i rozne takie tam bajery ktore ulepsza tego bloga.Pozdrawiam fanow Nirvany.
Kierownik Bloga i wielki fan Nirvany.
Kierownik Bloga i wielki fan Nirvany.
UWAGA!!!
Poniewaz postow moich jest coraz więcej żeby się Państwo nei gubili prosze sprawdzac posty pod teledyskami i czytac kazdy z osobna.Chciałbym tylko powiedziec ze kopiowanie czegos z tej strony bedzie karane.Sa to prawa autorskie poniewaz prawie wszystko z tego sam pisałem i nie chce zeby moje dzielo zostało zmarnowane.Z góry dziękuję.Kierownik Bloga i wielki fan zespolu Nirvana.
P.S
Stronka a raczej blog moze się troszeczke ładowac poniewaz znajduje sie na niej duzo bo az 25 teledyskow.Jescze raz zycze udanej zabawy na moim blogu.
P.S
Stronka a raczej blog moze się troszeczke ładowac poniewaz znajduje sie na niej duzo bo az 25 teledyskow.Jescze raz zycze udanej zabawy na moim blogu.
Co nieco o grunge
Grunge - styl w muzyce rockowej powstały w drugiej połowie lat 80. w USA, charakteryzujący się dość ostrym, agresywnym brzmieniem, ale zdecydowanie różnym od metalu, bardziej zbliżonym do brzmienia "tradycyjnego" punku i rocka lat 60., odrzuceniem i pogardą dla typowego sztafażu scenicznego muzyków rockowych lat 80., sztucznych brzmień elektronicznych, oraz większym zwróceniem uwagi na przekaz, jaki niesie tekst.
Grunge charakteryzuje się dość ponurym nastrojem, naładowanym często złością, frustracją, goryczą i ostrą negacją zastanej rzeczywistości. Charakterystyczne dla tego stylu są też klimaty autodestrukcji i nienawiści do samego siebie. Skłonności te są czasami wyrażane w tekstach i muzyce pełnej agresji, buntu i ostrych brzmień, czasem wręcz przeciwnie w formie powolnych, naładowanych rezygnacją i zniechęceniem ballad "psychodelicznych". Często występują tu też teksty pełne gryzącej ironii i autoironii, nierzadko połączone z rozmaitymi eksperymentami formalnymi, ale zawsze czynionymi wyłącznie za pomocą "standardowych" instrumentów rockowych.
Grunge powstał w Seattle i jego okolicach, które to rejony przeżywały w latach 80. silne trudności gospodarcze, wyraźnie skontrastowane z boomem ekonomicznym, jaki w tym samym czasie przeżywała Kalifornia. Rejon ten był dzięki temu dość długo odseparowany kulturowo i psychologicznie od reszty USA, a setki amatorskich zespołów działających tutaj nie miało "pokus komercyjnych", gdyż nie zaglądali tutaj przedstawiciele firm fonograficznych. W końcu jednak, w drugiej połowie lat '80 dostrzeżono unikatowość i swoistą świeżość muzyki powstającej w tym regionie i wypłynęła ona na szersze wody, stając się w końcu jednym z najbardziej popularnych stylów rockowych w USA końca lat 80. i początku 90. W drugiej połowie lat 90. popularność grunge'u zaczęła powoli maleć, choć do dzisiaj istnieje wciąż wielu fanów tego stylu, a zespoły wywodzące się niego wciąż cieszą się dość dużą popularnością. Niekwestionowanym hymnem młodzieży lat dziewięćdziesiątych, będącym jednocześnie hymnem muzyki Grunge, jest "Smells Like Teen Spirit", zespołu Nirvana. Utwór ten stanowi formalny początek wkroczenia Grunge w komercję i showbuissiness.
Niektórzy krytycy muzyczni nazywają ten styl "muzyką dzieci z rozbitych rodzin", gdyż bardzo duży odsetek muzyków grających tę muzykę pochodzi z takich właśnie rodzin. Tym też próbowali tłumaczyć charakterystyczne dla tego stylu klimaty zniechęcenia, frustracji i autodestrukcji.
Z Grungem jest też związana swoista moda. W "klasycznym" wariancie cechuje się ona noszeniem starych, spranych jeansów (szczególnie czarnych), za dużych, bardzo luźnych, flanelowych koszul z podwiniętymi rękawami, zwykłych trampek, długich włosów, małych kolczyków w uszach i charakterystycznych, małych, spiczastych bródek.
Grunge wywarł też duże piętno na amerykańskiej kinematografii. Filmy takie jak Singles lub Hype! mogą być ciekawym przykładem na to, czym kultura grunge`u była. Można ją też dostrzec (choć nieco zdeformowaną) w filmach Kevina Smitha - np. bohaterowie Clerks, czy postacie Jaya i Cichego Boba - choć akcja filmów Smitha dzieje się w okolicach New Jersey.
Histoira Grunge:
Ruch grunge powstał w połowie lat 80-tych w stanie Waszyngton w USA.Już w 1984 r. istniały zespoły które w przyszłości staną się klasyką gatunku. W tym roku powstały m.in. Soundgarden, Melvins i Green River,którego muzycy utworzyli później Pearl Jam i Mudhoney. Osoby grające w tych zespołach nie były świadome tworzenia nowego ruchu. Zaliczałe się one głównie do nurtu punk rock lub heavy metal. Sklasyfikowanie jednolitości sceny Seatlle stało się faktem dopiero w roku 1988. Wtedy ktoś po raz pierwszy użył stwierdzenia ,,grunge" odnośnie tej muzyki. W tym czasie na undergroundowych scenach w Seatlle królował Soundgarden,który wydał właśnie płytę Ultramega OK. Sławę zdobywały powoli Alice In Chains i Nirvana. Dużym zainteresowaniem cieszył się też projekt charyzmatycznego wokalisty Andrew Wood'a Mother Love Bone. I w tym niezwykle ważnym momencie pojawiła się wytwórnia Sub Pop. Mała undergroundowa wytwórnia powoli stawała się znana dzięki awangardowemu brzmieniu jej zespołów. Charakteryzowało je ciężkie riffowe granie pełne naładowanych emocjami tekstów. Już w 1989 r. na trasę po Europie wysłane zostały dwa najpopularniejsze wówczas zespoły grungeowe Nirvana i Tad. W roku 1990 grupa Alice In Chains podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia i wydała longplay Facelift,który sprzedał się w prawiemilionowym nakładzie. Rok ten zapisał się jednak również pewnym niemiłym wydarzeń. W wyniku przedawkowania narkotyków Andrew Wood zmarł. Ku jego czci Chris Cornell z Soundgarden i przyjaciele z zespołu Wood'a nagrali płytę Temple Of The Dog wydaną w 1991 r. Była to pierwsza śmierć gwiazdy muzyki grunge która odbiła się tak głośnym echem. Niektórzy przeczuwali już, że eksplozja nowego ruchu wisi w powietrzu. W sierpniu 1991 r. płytę Ten uznaną w przyszłości za jedną z ważniejszych w historii rocka, wydał zespół Pearl Jam. Została ona zauważona jednak nieco później, gdy teledysk Smells Like Teen Spirit grupy Nirvana opanował cały świat. Jeszcze przed końcem roku płyta Nevermind grupy Kurta Cobaina zdobyła pierwsze miejsce na liście Billboardu detronizując m.in. ,,Dangerous" Michalela Jacksona. Zespół ten stał się rozpoznawalny we wszystkich zakątkach świata. Wyruszył w długie niekończące się trasy. Zainteresowanie sceną grunge przejawiano także w stosunku do Soundgarden, którego muzycy wydali rewelacyjną płytę Badmotorfinger. W 1992 r. wystąpili jako support dla Guns'n'roses w trasie po USA. W 1992 r. odbył się pierwszy koncert unplugged zespołu grungeowego. Akustycznie zagrał Pearl Jam co zostało uwiecznione klasycznymi już nagraniami. W tym samym czasie wraz z wydaniem płyty Dirt pojawił się kolejny demon grunge'u Alice In Chains.Zadziorny głos wokalisty , którym był Layne Staley i bardzo ciężkie riffy pozwalały traktować tą kapelę bardziej jako zespół grający heavy metal. Sami muzycy podkreślali to biorąc udział w trasach z zespołami takimi jak Slayer.Spragnieni nowego brzmienia odbiorcy zaczęli również zauważać inne grupy. Mniejszą popularność zdobyły m.in. Mudhoney, Screaming Trees i Candlebox. Grunge stał się zjawiskiem powszechnym. Znajdował się wszędzie, ludzie rozpoznawali charakterystyczne brzmienie ze Seattle. Już niedługo miała się rozpocząć epoka post-grungeu. gdy zaczęły pojawiać się kapele naśladujące grupy z Washington. Nirvana nagrała Nevermind dla nowej wytwórni jednakże zagwarantowała Sub Pop pewien procent z zysków co przy ponad dziesięciomilionowej sprzedaży uratowało małą wytwórnię. W sierpniu 1992 r. Nirvana wystąpiła na ceremonii rozdania nagród MTV MUSIC AWARDS intonując m.in. utwór Lithium,który stał się kolejnym hitem mainstreamowej publiczności. W 1993 r. wydano kolejny (po składankowym ,,Incesticide") krążek Nirvany. Nosił on tytuł In Utero. Nie zdobył popularności podobnej do dokonania z 1991 r. i konkurował w popularności z Vs. Pearl Jamu. W trasie promocyjnej In Utero muzycy wystąpili w nowojorskim studiu MTV grając wspaniały akustyczny koncert którego zapis znalazł się na wydawnictwie ,,MTV Unplugged In New York" Jednak 5 kwietnia 1994 r. Kurt Cobain prawdopodobnie popełnił samobójstwo (lecz sprawa nie jest wyjaśniona). Ta informacja zszokowała świat. Wraz z jego śmiercią kończyła się pewna era. Na listy przebojów przedostawał się Green Day, a pewną popularnością znów zaczęły cieszyć się rytmy dance i disco. Grungeowa muzyka stała się jednak strasznie popularna w krótkim okresie po śmierci Cobaina. Sukces odniosła kapela Chrisa Cornella - Soundgarden. Kapela ta po 10 latach trudnej niedocenionej pracy w końcu trafiła w szczęśliwy czas i wydaniem w 1994 r. płyty ,,Superunknown" podbiła światowe rynki muzyczne, a singiel ,,Black Hole Sun" stał się przebojem radiowym. Pewne zainteresowanie objęło grupę Hole- projek żony Cobaina Courtney Love. W tym samym czasie wydana w styczniu 1994 r. i nagrana od niechcenia płyta ,,Jar Of Flies" Alice In Chains jako pierwsza EP w historii zdobyła szczyt listy Billboardu. Były to jednak ostatnie tchnienia grunge'u w mainstreamie. Pod koniec 1994 r. coś zaczęło się jednak psuć w obozie AiC. Odszedł z niego wokalista Alice In Chains. W 1995 r. grupa zdobyła się na jeszcze jedną studyjną płytę, z powracającym wokalistą , który w międzyczasie uczestniczył w projekcie Mad Season- lecz problemy osobiste Layne'a Staleya doprowadziły do praktycznego zawieszenia działalności kapeli w 1996 r po trasie z KISS. Wtedy Soundgarden wydało ostatnią płytę studyjną ,,Down On The Upside" po czym ogłosiło swój rozpad. Podobnie stało się z grunge-metalową ekipą TAD oraz nieco lżej grającą kapelą Screaming Trees której ostatnim dziełem była płyta ,,Dust" z 1996 r. Do historii grunge wkraczał powoli styl nazwany post grungem. Pojawiły się takie kapele jak Silverchair i Bush. Znajdowały się one w różnych stronach globu:Wielkiej Brytanii, Australii, RPA. Nowe projekty muzyków grungeowych jak Foo Fighters prezentowały inne drogi rozumienia tego gatunku. Pearl Jam odchodził stylistycznie od swych korzeni, a projekty poboczne jego muzyków jak Three Fish również za wiele z nim wspólnego nie miały. Pewnym ważnym aspektem sceny Seattle było stworzenie w 1994 r. supergrupy Mad Season która nagrała na krótko przed swym rozpadem w 1995 r. mocno eksperymentalny album ,,Above". Długo trwała stagnacja sceny ze stanu Washington i wypływu post grungeowych kapel. Jednak w ostatnich latach można było zauważyć bardziej wzmożoną aktywność lokalnej sceny. Pearl Jam wydał pierwszy od niepamiętnych czasów grungeowy album noszący nazwę ,,Pearl Jam". Reaktywowały się takie kapele jak Alice In Chains , czy Candlebox. Sukcesem dla Sub Pop było sprzedanie wysokiej ilości egzemplarzy płyty zespołu The Shins. Nowe albumy w 2006 r. wydały m.in. Mudhoney (w barwach Sub Pop) i The Melvins
Grunge charakteryzuje się dość ponurym nastrojem, naładowanym często złością, frustracją, goryczą i ostrą negacją zastanej rzeczywistości. Charakterystyczne dla tego stylu są też klimaty autodestrukcji i nienawiści do samego siebie. Skłonności te są czasami wyrażane w tekstach i muzyce pełnej agresji, buntu i ostrych brzmień, czasem wręcz przeciwnie w formie powolnych, naładowanych rezygnacją i zniechęceniem ballad "psychodelicznych". Często występują tu też teksty pełne gryzącej ironii i autoironii, nierzadko połączone z rozmaitymi eksperymentami formalnymi, ale zawsze czynionymi wyłącznie za pomocą "standardowych" instrumentów rockowych.
Grunge powstał w Seattle i jego okolicach, które to rejony przeżywały w latach 80. silne trudności gospodarcze, wyraźnie skontrastowane z boomem ekonomicznym, jaki w tym samym czasie przeżywała Kalifornia. Rejon ten był dzięki temu dość długo odseparowany kulturowo i psychologicznie od reszty USA, a setki amatorskich zespołów działających tutaj nie miało "pokus komercyjnych", gdyż nie zaglądali tutaj przedstawiciele firm fonograficznych. W końcu jednak, w drugiej połowie lat '80 dostrzeżono unikatowość i swoistą świeżość muzyki powstającej w tym regionie i wypłynęła ona na szersze wody, stając się w końcu jednym z najbardziej popularnych stylów rockowych w USA końca lat 80. i początku 90. W drugiej połowie lat 90. popularność grunge'u zaczęła powoli maleć, choć do dzisiaj istnieje wciąż wielu fanów tego stylu, a zespoły wywodzące się niego wciąż cieszą się dość dużą popularnością. Niekwestionowanym hymnem młodzieży lat dziewięćdziesiątych, będącym jednocześnie hymnem muzyki Grunge, jest "Smells Like Teen Spirit", zespołu Nirvana. Utwór ten stanowi formalny początek wkroczenia Grunge w komercję i showbuissiness.
Niektórzy krytycy muzyczni nazywają ten styl "muzyką dzieci z rozbitych rodzin", gdyż bardzo duży odsetek muzyków grających tę muzykę pochodzi z takich właśnie rodzin. Tym też próbowali tłumaczyć charakterystyczne dla tego stylu klimaty zniechęcenia, frustracji i autodestrukcji.
Z Grungem jest też związana swoista moda. W "klasycznym" wariancie cechuje się ona noszeniem starych, spranych jeansów (szczególnie czarnych), za dużych, bardzo luźnych, flanelowych koszul z podwiniętymi rękawami, zwykłych trampek, długich włosów, małych kolczyków w uszach i charakterystycznych, małych, spiczastych bródek.
Grunge wywarł też duże piętno na amerykańskiej kinematografii. Filmy takie jak Singles lub Hype! mogą być ciekawym przykładem na to, czym kultura grunge`u była. Można ją też dostrzec (choć nieco zdeformowaną) w filmach Kevina Smitha - np. bohaterowie Clerks, czy postacie Jaya i Cichego Boba - choć akcja filmów Smitha dzieje się w okolicach New Jersey.
Histoira Grunge:
Ruch grunge powstał w połowie lat 80-tych w stanie Waszyngton w USA.Już w 1984 r. istniały zespoły które w przyszłości staną się klasyką gatunku. W tym roku powstały m.in. Soundgarden, Melvins i Green River,którego muzycy utworzyli później Pearl Jam i Mudhoney. Osoby grające w tych zespołach nie były świadome tworzenia nowego ruchu. Zaliczałe się one głównie do nurtu punk rock lub heavy metal. Sklasyfikowanie jednolitości sceny Seatlle stało się faktem dopiero w roku 1988. Wtedy ktoś po raz pierwszy użył stwierdzenia ,,grunge" odnośnie tej muzyki. W tym czasie na undergroundowych scenach w Seatlle królował Soundgarden,który wydał właśnie płytę Ultramega OK. Sławę zdobywały powoli Alice In Chains i Nirvana. Dużym zainteresowaniem cieszył się też projekt charyzmatycznego wokalisty Andrew Wood'a Mother Love Bone. I w tym niezwykle ważnym momencie pojawiła się wytwórnia Sub Pop. Mała undergroundowa wytwórnia powoli stawała się znana dzięki awangardowemu brzmieniu jej zespołów. Charakteryzowało je ciężkie riffowe granie pełne naładowanych emocjami tekstów. Już w 1989 r. na trasę po Europie wysłane zostały dwa najpopularniejsze wówczas zespoły grungeowe Nirvana i Tad. W roku 1990 grupa Alice In Chains podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia i wydała longplay Facelift,który sprzedał się w prawiemilionowym nakładzie. Rok ten zapisał się jednak również pewnym niemiłym wydarzeń. W wyniku przedawkowania narkotyków Andrew Wood zmarł. Ku jego czci Chris Cornell z Soundgarden i przyjaciele z zespołu Wood'a nagrali płytę Temple Of The Dog wydaną w 1991 r. Była to pierwsza śmierć gwiazdy muzyki grunge która odbiła się tak głośnym echem. Niektórzy przeczuwali już, że eksplozja nowego ruchu wisi w powietrzu. W sierpniu 1991 r. płytę Ten uznaną w przyszłości za jedną z ważniejszych w historii rocka, wydał zespół Pearl Jam. Została ona zauważona jednak nieco później, gdy teledysk Smells Like Teen Spirit grupy Nirvana opanował cały świat. Jeszcze przed końcem roku płyta Nevermind grupy Kurta Cobaina zdobyła pierwsze miejsce na liście Billboardu detronizując m.in. ,,Dangerous" Michalela Jacksona. Zespół ten stał się rozpoznawalny we wszystkich zakątkach świata. Wyruszył w długie niekończące się trasy. Zainteresowanie sceną grunge przejawiano także w stosunku do Soundgarden, którego muzycy wydali rewelacyjną płytę Badmotorfinger. W 1992 r. wystąpili jako support dla Guns'n'roses w trasie po USA. W 1992 r. odbył się pierwszy koncert unplugged zespołu grungeowego. Akustycznie zagrał Pearl Jam co zostało uwiecznione klasycznymi już nagraniami. W tym samym czasie wraz z wydaniem płyty Dirt pojawił się kolejny demon grunge'u Alice In Chains.Zadziorny głos wokalisty , którym był Layne Staley i bardzo ciężkie riffy pozwalały traktować tą kapelę bardziej jako zespół grający heavy metal. Sami muzycy podkreślali to biorąc udział w trasach z zespołami takimi jak Slayer.Spragnieni nowego brzmienia odbiorcy zaczęli również zauważać inne grupy. Mniejszą popularność zdobyły m.in. Mudhoney, Screaming Trees i Candlebox. Grunge stał się zjawiskiem powszechnym. Znajdował się wszędzie, ludzie rozpoznawali charakterystyczne brzmienie ze Seattle. Już niedługo miała się rozpocząć epoka post-grungeu. gdy zaczęły pojawiać się kapele naśladujące grupy z Washington. Nirvana nagrała Nevermind dla nowej wytwórni jednakże zagwarantowała Sub Pop pewien procent z zysków co przy ponad dziesięciomilionowej sprzedaży uratowało małą wytwórnię. W sierpniu 1992 r. Nirvana wystąpiła na ceremonii rozdania nagród MTV MUSIC AWARDS intonując m.in. utwór Lithium,który stał się kolejnym hitem mainstreamowej publiczności. W 1993 r. wydano kolejny (po składankowym ,,Incesticide") krążek Nirvany. Nosił on tytuł In Utero. Nie zdobył popularności podobnej do dokonania z 1991 r. i konkurował w popularności z Vs. Pearl Jamu. W trasie promocyjnej In Utero muzycy wystąpili w nowojorskim studiu MTV grając wspaniały akustyczny koncert którego zapis znalazł się na wydawnictwie ,,MTV Unplugged In New York" Jednak 5 kwietnia 1994 r. Kurt Cobain prawdopodobnie popełnił samobójstwo (lecz sprawa nie jest wyjaśniona). Ta informacja zszokowała świat. Wraz z jego śmiercią kończyła się pewna era. Na listy przebojów przedostawał się Green Day, a pewną popularnością znów zaczęły cieszyć się rytmy dance i disco. Grungeowa muzyka stała się jednak strasznie popularna w krótkim okresie po śmierci Cobaina. Sukces odniosła kapela Chrisa Cornella - Soundgarden. Kapela ta po 10 latach trudnej niedocenionej pracy w końcu trafiła w szczęśliwy czas i wydaniem w 1994 r. płyty ,,Superunknown" podbiła światowe rynki muzyczne, a singiel ,,Black Hole Sun" stał się przebojem radiowym. Pewne zainteresowanie objęło grupę Hole- projek żony Cobaina Courtney Love. W tym samym czasie wydana w styczniu 1994 r. i nagrana od niechcenia płyta ,,Jar Of Flies" Alice In Chains jako pierwsza EP w historii zdobyła szczyt listy Billboardu. Były to jednak ostatnie tchnienia grunge'u w mainstreamie. Pod koniec 1994 r. coś zaczęło się jednak psuć w obozie AiC. Odszedł z niego wokalista Alice In Chains. W 1995 r. grupa zdobyła się na jeszcze jedną studyjną płytę, z powracającym wokalistą , który w międzyczasie uczestniczył w projekcie Mad Season- lecz problemy osobiste Layne'a Staleya doprowadziły do praktycznego zawieszenia działalności kapeli w 1996 r po trasie z KISS. Wtedy Soundgarden wydało ostatnią płytę studyjną ,,Down On The Upside" po czym ogłosiło swój rozpad. Podobnie stało się z grunge-metalową ekipą TAD oraz nieco lżej grającą kapelą Screaming Trees której ostatnim dziełem była płyta ,,Dust" z 1996 r. Do historii grunge wkraczał powoli styl nazwany post grungem. Pojawiły się takie kapele jak Silverchair i Bush. Znajdowały się one w różnych stronach globu:Wielkiej Brytanii, Australii, RPA. Nowe projekty muzyków grungeowych jak Foo Fighters prezentowały inne drogi rozumienia tego gatunku. Pearl Jam odchodził stylistycznie od swych korzeni, a projekty poboczne jego muzyków jak Three Fish również za wiele z nim wspólnego nie miały. Pewnym ważnym aspektem sceny Seattle było stworzenie w 1994 r. supergrupy Mad Season która nagrała na krótko przed swym rozpadem w 1995 r. mocno eksperymentalny album ,,Above". Długo trwała stagnacja sceny ze stanu Washington i wypływu post grungeowych kapel. Jednak w ostatnich latach można było zauważyć bardziej wzmożoną aktywność lokalnej sceny. Pearl Jam wydał pierwszy od niepamiętnych czasów grungeowy album noszący nazwę ,,Pearl Jam". Reaktywowały się takie kapele jak Alice In Chains , czy Candlebox. Sukcesem dla Sub Pop było sprzedanie wysokiej ilości egzemplarzy płyty zespołu The Shins. Nowe albumy w 2006 r. wydały m.in. Mudhoney (w barwach Sub Pop) i The Melvins
Powrócmy do Nirvany
Chciałbym wam teraz napisac kawałek listu pożegnalnego Kurta Cobaina kóry napisał do swojego wymyślonego przyjaciela z dzieciństwa czyli do "Body" a zaczyna się o tak:
"DO BODY"
Mówię do was językiem doświadczonego prostaka, który zdecydowanie wolałby być zniewieściałym, infantylnym, wiecznie nie zadowolonym typem. Dlatego też nie powinniście mieć problemów ze zrozumieniem tego listu. Wszystkie ostrzeżenia ze strony punk rocka w ciągu tych wszystkich lat, od czasu gdy po raz pierwszy zaznajomiłem się z tą tak zwaną etyką, związaną z niezależnością i z przyłączeniem się do społeczności okazały się jak najbardziej prawdziwe. Już od zbyt dawna obce jest mi podniecenie płynące ze słuchania i tworzenia muzyki. Od wielu lat towarzyszy mi poczucie winy, które trudno wyrazić słowami. Kiedy stoimy za sceną gasną światła i w ciemności rozlega się maniakalny wrzask tłumu, nie robi to na mnie takiego wrażenia jak na przykład na Freddiem Mercurym, który kochał uwielbienie mas i rozkoszował się nim. To coś, co bezgranicznie podziwiam i czego zazdroszczę innym. Chodzi mi o to że nie potrafię was oszukiwać. Nikogo z was. Nie byłoby in fair, ani w stosunku do was, ani wobec mnie samego. Najgorszą dla mnie zbrodnią byłobyoszukiwanie ludzi i udawanie, że doskonale się bawię i że sprawia mi to ogromną przyjemność. Czasami czuję że powinienem przed wyjściem na scenę włączać stoper. Próbowałem, naprawdę bardzo się starałem by móc to docenić i naprawdę tak jest Boże, uwierz mi, że tak naprawdę jest - ale to nie wystarcza. Doceniam fakt, że wywieraliśmy wpływ na mnóstwo osób i pozwalaliśmy się bawić wielu, wielu z nich. Jestem chyba jednak jednym z tych narcystycznych osobników, którzy potrafią docenić wartość pewnych rzeczy tylko wtedy, gdy ich już nie ma. Jestem zbyt wrażliwy. Muszę być lekko odrętwiały, by odzyskać entuzjazm, który odczuwałem jeszcze w dzieciństwie. W czasie naszych ostatnich trzech tras czułem się znacznie lepiej w towarzystwie wszystkich przyjaciół i fanów naszej muzyki, ale wciąż nie potrafię poradzić sobie z frustracją, poczuciem winy i empatią,którą odczuwam w stosunku do wszystkich ludzi. We wszystkich z nas drzemie dobro, a ja po prostu za bardzo kocham ludzi. Tak bardzo, że przez to odczuwam jeszcze większy smutek...jestem takim, mały, smutnym nie potrafiącym niczego docenić facetem. Jezu, człowieku! Dlaczego nie potrafisz po prostu się z tego cieszyć? Nie wiem ! Mam cudowną żonę, pełną ambicji i empatii... i córeczkę, która za bardzo przypomina mnie takiego, jakim kiedyś byłem. Pełna miłości i radości, całuje wszystkich, których poznaje, bo wszyscy są przecież dobrzy i nikt nie zrobi jej krzywdy. A to przeraża mnie tak bardzo, że niemal przestaję w ogóle funkcjonować. Nie mogę znieść myśli, że Frances może stać się kiedyś godnym pożałowania, dążącym do samo destrukcji death rockerem, jakim stałem się ja. Było mi dobrze, bardzo dobrze i jestem za to wdzięczny. Ale już w wieku siedmiu lat zacząłem odczuwać nienawiść w stosunku do ludzi w ogóle...tylko dlatego że tak łatwo przychodzi im okazywać innym empatię. Empatię! Chyba tylko dlatego, że kocham ludzi za bardzo i za bardzo ich żałuję. Dziękuję wam bardzo z głębi mojego płonącego, skręcającego się z bólu żołądka za wasze listy i troskę przejawianą w ciągu tych ostatnich lat. Jestem zbyt kapryśny, zwariowanym i ulegającym nastroją. Nie mam już w sobie ani trochę krzty pasji, więc pamiętajcie lepiej jest szybko wypalić się niż znikać powoli. Pokój, miłość, empatia.
Kurt Cobain-Frances i Courtney, zawsze będę z wami.Courtney nie poddawaj się. Żyj dalej dla Frances dla jej życia, które będzie o wiele szczęśliwsze beze mnie...Kocham was, kocham was!
To jest cały list pożegnalny Kurta Cobaina.
"DO BODY"
Mówię do was językiem doświadczonego prostaka, który zdecydowanie wolałby być zniewieściałym, infantylnym, wiecznie nie zadowolonym typem. Dlatego też nie powinniście mieć problemów ze zrozumieniem tego listu. Wszystkie ostrzeżenia ze strony punk rocka w ciągu tych wszystkich lat, od czasu gdy po raz pierwszy zaznajomiłem się z tą tak zwaną etyką, związaną z niezależnością i z przyłączeniem się do społeczności okazały się jak najbardziej prawdziwe. Już od zbyt dawna obce jest mi podniecenie płynące ze słuchania i tworzenia muzyki. Od wielu lat towarzyszy mi poczucie winy, które trudno wyrazić słowami. Kiedy stoimy za sceną gasną światła i w ciemności rozlega się maniakalny wrzask tłumu, nie robi to na mnie takiego wrażenia jak na przykład na Freddiem Mercurym, który kochał uwielbienie mas i rozkoszował się nim. To coś, co bezgranicznie podziwiam i czego zazdroszczę innym. Chodzi mi o to że nie potrafię was oszukiwać. Nikogo z was. Nie byłoby in fair, ani w stosunku do was, ani wobec mnie samego. Najgorszą dla mnie zbrodnią byłobyoszukiwanie ludzi i udawanie, że doskonale się bawię i że sprawia mi to ogromną przyjemność. Czasami czuję że powinienem przed wyjściem na scenę włączać stoper. Próbowałem, naprawdę bardzo się starałem by móc to docenić i naprawdę tak jest Boże, uwierz mi, że tak naprawdę jest - ale to nie wystarcza. Doceniam fakt, że wywieraliśmy wpływ na mnóstwo osób i pozwalaliśmy się bawić wielu, wielu z nich. Jestem chyba jednak jednym z tych narcystycznych osobników, którzy potrafią docenić wartość pewnych rzeczy tylko wtedy, gdy ich już nie ma. Jestem zbyt wrażliwy. Muszę być lekko odrętwiały, by odzyskać entuzjazm, który odczuwałem jeszcze w dzieciństwie. W czasie naszych ostatnich trzech tras czułem się znacznie lepiej w towarzystwie wszystkich przyjaciół i fanów naszej muzyki, ale wciąż nie potrafię poradzić sobie z frustracją, poczuciem winy i empatią,którą odczuwam w stosunku do wszystkich ludzi. We wszystkich z nas drzemie dobro, a ja po prostu za bardzo kocham ludzi. Tak bardzo, że przez to odczuwam jeszcze większy smutek...jestem takim, mały, smutnym nie potrafiącym niczego docenić facetem. Jezu, człowieku! Dlaczego nie potrafisz po prostu się z tego cieszyć? Nie wiem ! Mam cudowną żonę, pełną ambicji i empatii... i córeczkę, która za bardzo przypomina mnie takiego, jakim kiedyś byłem. Pełna miłości i radości, całuje wszystkich, których poznaje, bo wszyscy są przecież dobrzy i nikt nie zrobi jej krzywdy. A to przeraża mnie tak bardzo, że niemal przestaję w ogóle funkcjonować. Nie mogę znieść myśli, że Frances może stać się kiedyś godnym pożałowania, dążącym do samo destrukcji death rockerem, jakim stałem się ja. Było mi dobrze, bardzo dobrze i jestem za to wdzięczny. Ale już w wieku siedmiu lat zacząłem odczuwać nienawiść w stosunku do ludzi w ogóle...tylko dlatego że tak łatwo przychodzi im okazywać innym empatię. Empatię! Chyba tylko dlatego, że kocham ludzi za bardzo i za bardzo ich żałuję. Dziękuję wam bardzo z głębi mojego płonącego, skręcającego się z bólu żołądka za wasze listy i troskę przejawianą w ciągu tych ostatnich lat. Jestem zbyt kapryśny, zwariowanym i ulegającym nastroją. Nie mam już w sobie ani trochę krzty pasji, więc pamiętajcie lepiej jest szybko wypalić się niż znikać powoli. Pokój, miłość, empatia.
Kurt Cobain-Frances i Courtney, zawsze będę z wami.Courtney nie poddawaj się. Żyj dalej dla Frances dla jej życia, które będzie o wiele szczęśliwsze beze mnie...Kocham was, kocham was!
To jest cały list pożegnalny Kurta Cobaina.
Nowosci
Jak o to widzicie dzisiaj wrzucilem 2 fotki i 4 teledyski Nirvany.Zyczę milego oglądania i przypominam iz mozna prosic mnie o nowe rzeczy.
Skład,dyskografia,single,dvd i teledyski
Poniewaz nie mialem czasu wczoraj, dodam to dzis:
Skład:
Kurt Cobain (śpiew, gitara) (1987-1994)
Krist Novoselic (gitara basowa) (1987-1994)
Dave Grohl (perkusja, chórki) (1990-1994)
Chad Channing (perkusja) (1988-1990)
Aaron Burckhard (perkusja) (1987-1988)
Dale Crover (perkusja) (1988, 1990)
Dave Foster (perkusja) (1988)
Jason Everman (gitara) (1989)
Dan Peters (perkusja) (1990)
Pat Smear (gitara) (1993-1994)
Dyskografia:
Bleach (1989)
Nevermind (1991)
Hormoaning (1992 – tylko w Australii i Japonii)
Incesticide (1992)
In Utero (1993)
MTV Unplugged in New York (1994)
From the Muddy Banks of the Wishkah (1996)
Nirvana (2002) (także pod nazwą Best Of 1988-1994)
With The Lights Out (2004)
Sliver - The Best of the Box (2005)
Single:
Love Buzz (1988)
Sliver (1990)
Candy/Molly's Lips (1991)
Here She Comes Now/Venus in Furs (1991)
Smells Like Teen Spirit (1991)
Come as You Are (1992)
Lithium (1992)
In Bloom (1992)
Puss/Oh, The Guilt (1992)
Heart-Shaped Box (1993)
Rape Me/All Apologies (1993)
Pennyroyal Tea (1993)
About a Girl z koncertu MTV Unplugged in New York (1994)
Aneurysm (1996)
You Know You're Right (2002)
DVD:
Live Tonight Sold Out (1994) VHS
With The Lights Out (2004)
Classic Albums Nevermind (2005)
Live Tonight Sold Out (2006)
Teledyski:
In Bloom (Sub Pop) (1990)
Smells Like Teen Spirit (1991)
Come as You Are (1992)
In Bloom (1992)
Lithium (1992)
Sliver (1993)
Heart-Shaped Box (1993)
Sappy
You know, You're right(2002)
Skład:
Kurt Cobain (śpiew, gitara) (1987-1994)
Krist Novoselic (gitara basowa) (1987-1994)
Dave Grohl (perkusja, chórki) (1990-1994)
Chad Channing (perkusja) (1988-1990)
Aaron Burckhard (perkusja) (1987-1988)
Dale Crover (perkusja) (1988, 1990)
Dave Foster (perkusja) (1988)
Jason Everman (gitara) (1989)
Dan Peters (perkusja) (1990)
Pat Smear (gitara) (1993-1994)
Dyskografia:
Bleach (1989)
Nevermind (1991)
Hormoaning (1992 – tylko w Australii i Japonii)
Incesticide (1992)
In Utero (1993)
MTV Unplugged in New York (1994)
From the Muddy Banks of the Wishkah (1996)
Nirvana (2002) (także pod nazwą Best Of 1988-1994)
With The Lights Out (2004)
Sliver - The Best of the Box (2005)
Single:
Love Buzz (1988)
Sliver (1990)
Candy/Molly's Lips (1991)
Here She Comes Now/Venus in Furs (1991)
Smells Like Teen Spirit (1991)
Come as You Are (1992)
Lithium (1992)
In Bloom (1992)
Puss/Oh, The Guilt (1992)
Heart-Shaped Box (1993)
Rape Me/All Apologies (1993)
Pennyroyal Tea (1993)
About a Girl z koncertu MTV Unplugged in New York (1994)
Aneurysm (1996)
You Know You're Right (2002)
DVD:
Live Tonight Sold Out (1994) VHS
With The Lights Out (2004)
Classic Albums Nevermind (2005)
Live Tonight Sold Out (2006)
Teledyski:
In Bloom (Sub Pop) (1990)
Smells Like Teen Spirit (1991)
Come as You Are (1992)
In Bloom (1992)
Lithium (1992)
Sliver (1993)
Heart-Shaped Box (1993)
Sappy
You know, You're right(2002)
Uwaga!!!
Ponieważ nie miałem zbytnio czasu wczoraj dokoncze postowac juz dzis.Jezeli komus cos nie pasuje albo ma mi cos do zarzucenia prosze pisac w komentarzach.Jezeli macie pomysly albo cos ciekawego o tym zespole prosze rowniz umiescic to w komentarzach.Mozecie tam pisac porady jak powinienem prowadzic bloga i inne.Uwagi dotyczące tresci bede sprawdzane i byc moze rozpatrzone.Jednak nic nie obiecuje.Prosze pisac jezeli chcecie cos o zespole więcej wiedziec piszcie to w komentarzach do postu Historia Nirvany.Nie jest on całkiem dokończony więc można tam zgłaszać swoje osobiste uwagi i wtrącenia.
środa, 27 czerwca 2007
Historia Nirvany
Zacznijmy od krótkiego przedstawiena zespołu:
Grupa muzyczna założona przez Kurta Cobaina i Chrisa Novoselica w 1985 roku w Aberdeen w stanie Waszyngton.Początki tego wspaniałego zespolu sięgają 1988 to wtedy Kurt Cobain nadal mu nazwę "Nirvana" i tak juz zostalo do 1994 kiedy zespół się rozpadł.
Zespol wybil sie ponad przeciętnośc dzięki albumowi "Bleach"(czyli Wybielacz) wydanym przez wytwórnie SubPOP 15 czerwca 1989 roku.Zawierał on charakterystyczną muzykę opartą na prostych ale pięknych liniach melodycznych,które wywodził się z muzyki punkowej jak i klasycznej amerykańskiej muzyki.Tuż po premierze "Bleach"zespół opuścili Everman i Channingan.Według Cobaina Chad grał za bardzo jazzowo a to byl przeciez zespół rockowy.A więc rozpoczęły się poszukiwania nowego perkusisty.Został nim multiinstrumentalista Dave Grohl,znany wcześniej z punkowego projektu Scream.Juz z Grohlem udało się zespołowi podpisać kontrakt płytowy z wytwórnią Geffen.W 1991 Nirvana nagrała płytę "Nevermind"(czyli mniejsza o to),która zdobyla popularnosc na całym świecie.Znajdowały się na niej takie hity jak "Smells like teen spirit","Come as you are" czy "Lithium".Były to utwory można powiedziec reprezentacyjne dla Nirvany.Tak zwany Smells stał się hymnem pokolenia lat 90.Jest on zaliczany do najbardziej znanych rockowych utworów.24 lutego 1992 roku Kurt ożenił się z wokalistką grupy "Hole",Courtney Love.Od tego momentu związały się problemy wokalisty i gitarzysty zespołu Nirvana z nadużywaniem narkotyków a mianowicie heroiny.W tym czasie powstała ostatnia płyta zespołu Nirvana czyli "In utero"(przed nią była jeszcze płyta "Incesticide" wydana w 1992 roku.Ta plyta nie miala jednak wiekszego wplywu na historię tego zespołu).Na tej płycie charakterystycznymi utworami są:
Serve the Servants
Heart-Shaped Box
Rape me
Dumb
All Apologies.
W 1994 roku Nirvana zagrała koncert z Mtv z serii Unpluugged.Jest to jedyna akustyczna płyta Nirvany ze spokojnymi i melodyjnymi kawałkami taki jak np."About a girl" czy" Where did you sleep last night".Grupa zakończyla działalność po samobójczej śmierci Kurta Cobaina 5 kwietnia 1994 roku.Tego o to dnia świat wstrzymał oddech.Wszyskie telewizje mówiłu tylko o tym.Dla fanów była to tragedia.Stało się to tak nagle,nikt tego nie pzrypuszczał.Chociaz Kurt od dluszego czasu borykał się z narkotykami.Uzasadnieniem były straszliwe bóle brzucha,które miał od dzieciństwa.Opowiedziałem tylko kawałek jego życiorysu i historii Nirvany.Jeżeli kogoś to zainteresowało proszę kupić sobię taką książkę "Dzienniki Kurta Cobaina" koszyuje ona ok.60 zł gorąco polecam.
Grupa muzyczna założona przez Kurta Cobaina i Chrisa Novoselica w 1985 roku w Aberdeen w stanie Waszyngton.Początki tego wspaniałego zespolu sięgają 1988 to wtedy Kurt Cobain nadal mu nazwę "Nirvana" i tak juz zostalo do 1994 kiedy zespół się rozpadł.
Zespol wybil sie ponad przeciętnośc dzięki albumowi "Bleach"(czyli Wybielacz) wydanym przez wytwórnie SubPOP 15 czerwca 1989 roku.Zawierał on charakterystyczną muzykę opartą na prostych ale pięknych liniach melodycznych,które wywodził się z muzyki punkowej jak i klasycznej amerykańskiej muzyki.Tuż po premierze "Bleach"zespół opuścili Everman i Channingan.Według Cobaina Chad grał za bardzo jazzowo a to byl przeciez zespół rockowy.A więc rozpoczęły się poszukiwania nowego perkusisty.Został nim multiinstrumentalista Dave Grohl,znany wcześniej z punkowego projektu Scream.Juz z Grohlem udało się zespołowi podpisać kontrakt płytowy z wytwórnią Geffen.W 1991 Nirvana nagrała płytę "Nevermind"(czyli mniejsza o to),która zdobyla popularnosc na całym świecie.Znajdowały się na niej takie hity jak "Smells like teen spirit","Come as you are" czy "Lithium".Były to utwory można powiedziec reprezentacyjne dla Nirvany.Tak zwany Smells stał się hymnem pokolenia lat 90.Jest on zaliczany do najbardziej znanych rockowych utworów.24 lutego 1992 roku Kurt ożenił się z wokalistką grupy "Hole",Courtney Love.Od tego momentu związały się problemy wokalisty i gitarzysty zespołu Nirvana z nadużywaniem narkotyków a mianowicie heroiny.W tym czasie powstała ostatnia płyta zespołu Nirvana czyli "In utero"(przed nią była jeszcze płyta "Incesticide" wydana w 1992 roku.Ta plyta nie miala jednak wiekszego wplywu na historię tego zespołu).Na tej płycie charakterystycznymi utworami są:
Serve the Servants
Heart-Shaped Box
Rape me
Dumb
All Apologies.
W 1994 roku Nirvana zagrała koncert z Mtv z serii Unpluugged.Jest to jedyna akustyczna płyta Nirvany ze spokojnymi i melodyjnymi kawałkami taki jak np."About a girl" czy" Where did you sleep last night".Grupa zakończyla działalność po samobójczej śmierci Kurta Cobaina 5 kwietnia 1994 roku.Tego o to dnia świat wstrzymał oddech.Wszyskie telewizje mówiłu tylko o tym.Dla fanów była to tragedia.Stało się to tak nagle,nikt tego nie pzrypuszczał.Chociaz Kurt od dluszego czasu borykał się z narkotykami.Uzasadnieniem były straszliwe bóle brzucha,które miał od dzieciństwa.Opowiedziałem tylko kawałek jego życiorysu i historii Nirvany.Jeżeli kogoś to zainteresowało proszę kupić sobię taką książkę "Dzienniki Kurta Cobaina" koszyuje ona ok.60 zł gorąco polecam.
Witam!!!
Wlasnie weszliscie na stronke a raczej na bloga poświęconemu temu najlepszemu zespolowi wszech czasow a mianowicie Nirvany.Reprezentuje ona styl muzyki grunge powstaly w Seattle w latach 90.Nirvana pokazala go swiatowi spragnionemu dobrej muzyki(wszyscy wtedy sluchali M.Jacksona :/).Powstanie tu mnóstwo ciekawych rzeczy a mianowice to czego byście chcieli dowiedzieć się o tym wspaniałym zespole.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
